Οι προφήτες εμαράνθησαν.
Οι Κασσάνδρες χρεωκόπησαν.
Οι μάντεις κακών απηγχονίσθησαν.
Οι συμβασιούχοι της Δημοτικής Επιχείρησης του Δήμου μονιμοποιήθηκαν.
Κόντρα στους εκπεμπόμενους κακούς οιωνούς των παραπάνω καταστροφολόγων.
Ολοκληρώθηκε μία σταθερή και συνεπής πολιτική έξι ετών από τη Δημοτική Αρχή.
Κόντρα στους παραλογισμούς, στις ατεκμηρίωτες απόψεις, στις επιδείξεις υποκριτικού ενδιαφέροντος των διαφόρων αντιπολιτευομένων και μή.
Με ένα σχεδιασμό σταθερής και ακλόνητης δομής.
Με μια εγκεφαλική και ρεαλιστική σύλληψη της πορείας των συμβασιούχων στην ταραγμένη διαδρομή τους.
Με μια εκπλήσσουσα σιγουριά για το ευτυχές πέρας της δύσκολης πορείας και αταλάντευτη διορατικότητα,
οι συμβασιούχοι από τις 27 Ιουλίου 2009 έγιναν μόνιμοι, σε σταθερές και σίγουρες θέσεις.
Βγάζουμε το καπέλο στον Καζάκο, που προσπέρασε τις Σειρήνες των αμφίβολων και εύκολων λύσεων,
που δεν προκήρυξε θέσεις για κάλυψη των κενών του Δήμου, όπως επέμεναν μέχρι τέλους οι αντιπολιτευόμενοι και οι συνδικαλιστάδες,
που νοιάστηκε για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς παραταξιακές επιλογές,
που έδωσε ζωή και ελπίδα σε 270 οικογένειες νέων ανθρώπων.
Γιατί τους κράταγε με τα δόντια τόσα χρόνια.
Γιατί αν έκανε προκήρυξη θέσεων, όλοι σχεδόν οι συμβασιούχοι, παιδιά του Δήμου μας, θα έμεναν απ’ έξω,
αφού σ’ έναν Πανελλήνιο διαγωνισμό τα μόρια των υποψηφίων απ’ όλη την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα υπερκάλυπταν τη δική τους εντοπιότητα.
Τώρα χαράς Ευαγγέλια για τους εργαζόμενους στη Δημοτική Επιχείρηση και στις μη κερδοσκοπικές εταιρείες.
Ο έπαινος ανήκει, πρέπει να το πούμε, στη Δημοτική Αρχή και την παράταξη της πλειοψηφίας, που ομονοούσα σαν ένας άνθρωπος κοίταξε την ουσία, έμεινε αταλάντευτη στο δρόμο της και πίστεψε σε καλύτερη μοίρα των εργαζομένων.
Παρά ταύτα, ο ρεαλισμός μας υπαγορεύει να αναμένουμε και πάλι ψιθύρους κακότητας και μιζέριας.
Ο χρόνος θα δείξει και ας ελπίσουμε ότι θα μας διαψεύσει.
Οι παραδοξότητες, όμως, δεν σταματάνε σε μας.
Το περιβόλι της πολιτικής ζωής ανθίζει καθημερινά με κάθε είδους άνθη.
Άλλοι τα έχουν ονομάσει «άνθη του κακού»
και άλλοι «λουλούδια του αγρού».
Αυτό τον καιρό ένα όνομα μονοπώλησε την επικαιρότητα. Ο Περικλής Κοροβέσης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι είπε ο δυστυχής; Αυτό που όλοι ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια, για τις χρηματοδοτήσεις και προς την Αριστερά κ.λ.π.
Έπεσαν ΟΛΟΙ οι σύντροφοι να τον φάνε. Οι εσχατόγηροι και οι παλίμπαιδες.
Ο Κοροβέσης φταίει για όλα. Να τον κρεμάσετε. Έθιξε τα....άγια της Αριστεράς.
Αλλά που ήταν η ευαισθησία αυτών των τιμητών, όταν το 1989 συνεργάσθηκαν αυτοί οι ίδιοι, οι «άμωμοι και ιδεολόγοι» με τη Δεξιά;
Τότε τα άγια της Αριστεράς είναι γνωστό ότι πήγαν σε Υπουργεία και σε θέσεις ΔΕΚΟ.
Και ας μη μιλήσουμε για πολλές αμαρτωλές ιστορίες που συνέβησαν.
Αλλά εξέλιπε ποτέ η ντροπή;
Φαίνεται ότι το σύμπτωμα της περιφρόνησης της αλήθειας είναι πράγματι σημείο αφελληνισμού.
Μου το θύμισε ο Χρήστος Γιανναράς σε επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή».
Σήμερα προτάσσεται το χρήσιμο, το σκόπιμο από την αλήθεια.
«Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», έλεγε ο Αριστοτέλης.
Να γίνει ξεκάθαρο, λέει ο Γιανναράς.
«Η προτεραιότητα της αλήθειας και όχι της χρησιμότητας δεν ήταν για τους Έλληνες ηθική επιταγή, ιδεαλιστικό αιτούμενο.
Ήταν ανάγκη, ανάγκη κοινή, δηλαδή εμπειρικά κοινωνούμενη».
Στο χώρο μας γεννήθηκε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το αίτημα να έχει προτεραιότητα η α λ ή θ ε ι α και όχι η χρησιμότητα.
Εδώ γεννήθηκε η κριτική σκέψη, λέγει ο Γιανναράς.
«Η ανάγκη των Ελλήνων να διακρίνουν το πραγματικό από την ψευδαίσθηση, την αλήθεια από το ψέμα, την έγκυρη γνώση από την υποκειμενική εντύπωση. Να ξεχωρίσουν τον αξιόπιστο (πιστόν) από τον αναξιόπιστο (άπιστον) λόγο. Γεννήθηκε η φιλοσοφία, η Επιστήμη».
Οι Έλληνες έχουν την ανάγκη του πραγματικά υπαρκτού.
Γιατί έχει ανάγκη να «α θ α ν α τ ί ζ ε ι» ο άνθρωπος, όπως είπε ο Πλάτων.
Και ας μη ξεχνάμε τη ρήση του Διονυσίου Σολωμού. «Εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές».
Γιατί η Αριστερά επιμένει να μας θυμίζει τα ελλείμματά της;
Η επίθεση κατά της αλήθειας, φαίνεται ότι είναι νοσηρό σύμπτωμα υποφώσκοντος αφελληνισμού, που κανένας δεν κάνει τίποτε προς αποτροπή του.
Συνεχίζεται στον τύπο το παραμύθι του Δημοσίου χρέους. Πόσο ήταν το 1981 που το παρέλαβαν οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και πόσο το 1997.
Διάφοροι δήθεν ειδικοί, δημοσιογραφίσκοι και εξαπτέρυγα πολιτικών τρωκτικών, αμφισβητούν τα στοιχεία, που παραθέτουν έγκυροι οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι, όπως ο Γιάννης Μαρίνος, στο ΒΗΜΑ.
Αμφισβητούν τα νούμερα, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, όπως θα έλεγε ο Καβάφης.
Ενώ μπορούν να προσφύγουν άνετα στους δείκτες του EUROSTAT, που είναι προσιτοί στους επιθυμούντες και να το διαπιστώσουν και μόνοι τους.
Ο έγκυρος οικονομικός συντάκτης της εφημερίδας το ΒΗΜΑ Γιάννης Μαρίνος, απαντά σε απορούντες αναγνώστες της στήλης του της 5-7-2009 όταν έγραφε:
«Το δημόσιο χρέος μας το παρέλαβαν οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ το 1981 γύρω στο 28% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) και κυβερνώντας ανευθύνως το εκτόξευσαν σε πάνω από το 100% προκαλώντας από τότε ανήκεστο βλάβη στην οικονομία».
Η απάντησή του είναι: επί τη βάσει των δεικτών της Eurostat, δηλαδή αναμφισβητήτων στοιχείων χωρίς παρεμβολή της «Ελληνικής δημιουργικής λογιστικής», όπως ακριβώς γράφει ο συντάκτης, η ακόλουθη:
«Λοιπόν, από το 1980 σημειώθηκε εκρηκτική διόγκωση του Δημοσίου Χρέους από το 22% του ΑΕΠ σε περίπου 75% το 1990, για να υπερβεί το 100% το 1997».
Αυτή η καταστροφική πορεία του δημοσίου χρέους οφείλεται κυρίως, προσθέτει ο Γ. Μαρίνος, στις εξωφρενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις από το ΠΑΣΟΚ και στον άσωτο καταναλωτισμό που εχρηματοδοτείτο κατά κύριο λόγο,
από δ α ν ε ι σ μ ό και κατασπατάληση των πρώτων μεγάλων δωρεάν επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην οποία ενταχθήκαμε» (την ένταξη πολέμησε λυσσαλέα το ΠΑΣΟΚ).
Και καταλήγει ο διακεκριμένος οικονομικός αρθρογράφος:
«Ένα ακόμα από τα πολλά αναμφισβήτητα μεγέθη του 1980 είναι ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας βρισκόταν στο 90,4% του μέσου όρου των χωρών της ΕΟΚ και έκτοτε και μέχρι το 1999 είχε καταποντισθεί στο 70,2%».
«Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, λέει ο Μαρίνος, και έτσι εξηγούνται τα σημερινά αδιέξοδα στα δημόσια οικονομικά».
Αλλά αυτή την ΑΛΗΘΕΙΑ δεν φαίνεται κανένας διατεθειμένος να την πάρει.
Συνώνυμες με την υπηρέτηση της σκοπιμότητας και την παράκαμψη της αλήθειας, είναι και οι πράξεις δήθεν προοδευτικών που εκδηλώνουν συμπλεγματική εμπάθεια, που κουβανούν στην ψυχή τους.
Τι άλλο να πει κανείς για την απαράδεκτη παρουσίαση σε ένα λεπτό της καταγραφής της ιστορίας είκοσι πέντε αιώνων για το Μουσείο της Ακρόπολης και το 1/5 του χρόνου αυτού να αφιερώνεται στην παρουσίαση της πικάντικης εξαίρεσης βανδαλισμού κάποιων κάποτε φανατικών του κοινωνικού περιθωρίου, που υπάρχουν παντού και πάντοτε και τώρα.
Και τι να πει κανείς με τις αντιδράσεις των παρακμιακών ρασοφόρων της σημερινής Ελλαδικής Εκκλησίας (δεσποτάδων) που αντί να ειρωνευθούν το γεγονός με συγκατάβαση ή χλευασμό έσπευσαν να ασκήσουν την εξουσιαστική αντίληψη που έχουν για την Εκκλησία.
Προφανώς, ζώντες εκτός πραγματικότητας, για να δικαιώσουν τους συμπλεγματικούς «προοδευτικούς».
Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως στη σημερινή Ελλάδα θεωρείται προοδευτικός και εξασφαλίζει καριέρα όποιος συκοφαντεί την ιστορία του τόπου και του λαού του.
Σκεφθείτε τι θα γινόταν στη Γαλλία, για μια ταινία ενός λεπτού που θα φιλοδοξούσε να παρουσιάσει το Μουσείο του Λούβρου, την ιστορία του και τη σημασία για τον Πολιτισμό,
τα δώδεκα δευτερόλεπτα, δηλαδή το 1/5 της ταινίας, να διατεθεί για να προβάλλουν τον μανιακό, που κάμποσα χρόνια πριν στο Λούβρο μαχαίρωσε την Τζοκόντα.
Είναι γεγονός ότι θα καταφέροντο όλοι κατά της υπερβολής, θα μιλούσαν περί σκοταδισμού κ.λ.π.
Γιατί είναι, επίσης γεγονός, ότι ο λαός, που συγκροτεί το εκκλησιαστικό γεγονός, δεν έπαυσε να συνεχίζει την πολιτιστική παράδοση των Ελλήνων,
είτε με τον Ρωμανό και την Κασσιανή, την ποίηση της Σαπφούς και του Πινδάρου, με την ζωγραφική των εικόνων, με την Αρχιτεκτονική της Αγια-Σοφιάς, την συνέχεια του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού λόγου με εκατοντάδες εκφραστές του.
Ακόμη, εάν αναλογιστεί κανείς και μόνον, ότι επί χίλια χρόνια στο Βυζάντιο τα παιδιά ξεκινούσαν ανάγνωση και γραφή με αλφαβητάρι τον Όμηρο,
τότε τα δώδεκα δευτερόλεπτα του λεπτού προβολής με έμφαση έργου ψυχανωμάλων, αποτελεί τουλάχιστον άδικη και αψυχολόγητη μεροληψία. Μερικοί την είπαν κακόβουλη προπαγάνδα.
Εκείνο που ενοχλεί πραγματικά είναι το περιεχόμενο της «προόδου», που δήθεν κομίζουν με τη συμπλεγματική τους εμπάθεια οι αυτοχαρακτηριζόμενοι «προοδευτικοί»,
από το οποίο λείπει εντελώς ο σεβασμός στο ιστορικό γεγονός, στα ιερά ενός λαού.
Ο τίμιος αγνωστικιστής έχει σέβας του «ιερού».
Οι μεταπράτες του προοδευτισμού μεταφέρουν την επαρχιώτικη μειονεξία τους, για να πλήξουν την Ελληνική Ιστορία.
Αλλά να που υπάρχουν και συνειδησιακές φωνές και μάλιστα ξένων, μη Ελλήνων, εκτός Ελλάδος που εξεγείρονται για την προσπάθεια πλαστογράφησης της Ιστορίας.
Πρόκειται για την ονομασία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και το Σκοπιανό πραξικόπημα.
Τριακόσιοι σαράντα έξι (346), ακαδημαϊκοί, από όλα τα Πανεπιστήμια του Κόσμου, διαμαρτύρονται και ζητούν από τον ΟΜΠΑΜΑ να ακυρώσει την απερίσκεπτη απόφαση του ΜΠΟΥΣ που αναγνώρισε μονομερώς τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αυτοί σκέπτονται ως επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι και λειτουργούν ως Έλληνες.
Φαίνεται ότι υποφέρουμε μόνον από τους «Φιλέλληνες» της Ελλάδας.
Αλλά θα συνεχίσουμε στο επόμενο.
ΑΝΤΑΙΟΣ
