Αλλά αναβαίνομεν και εις Ιεροσόλυμα.
Εκεί ο Υιός του Θεού σταυρωθήσεται.
Και εδώ ο σταυρός του Λαού αναδειχθήσεται.
Σκότος και έρεβος στον γεωγραφικό μας ορίζοντα.
Η μικρή μας κοινωνία μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, όπως μας έλεγαν οι δασκάλοι μας.
Ο κόσμος μας βρίσκεται με το ένα πόδι, σε μετέωρο βήμα, προς την άβυσσο.
Η διεθνής κρίση χτύπησε και την Πατρίδα μας. Με το χειρότερο τρόπο.
Με δικές μας αμέλειες, αστοχίες, ανικανότητες και ενέργειες που φαντάζουν εγκληματικές.
Μας πήραν οι ξένοι στο «ψιλό» και μας δουλεύουν.
Είτε με το δάκτυλο της Αφροδίτης της Μήλου,
είτε με τις «συστάσεις» πωλήσεως των νησιών μας,
είτε με τις ύβρεις πωλήσεως αρχαιοτήτων.
Ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου κάνει ότι μπορεί το καλύτερο.
Κινείται προς ΟΛΕΣ τις κατευθύνσεις.
Ελκύει τη συμπάθεια και την αναγνώριση όλου του εχέφρονος κόσμου.
Δυστυχώς δεν κάνουν το ίδιο και οι συνεργάτες του.
Μιλάνε πολύ, αργούν να πάρουν αποφάσεις, κάνουν εξαγγελίες άκαιρες
είτε για την επερχομένη «χρεωκοπία» της χώρας
είτε για την εξαγγελία δανεισμού ακαίρως και αντίθετα με όσα έλεγε ο Πρωθυπουργός
είτε για τα μέτρα φορολογίας
είτε για το πρόβλημα της Ασφάλισης.
Αυτά όλα αυξάνουν τα διεθνή επιτόκια (spreads τα λένε οι νεοέλληνες)
δεν φέρνουν γρήγορα έσοδα, δεν βοηθάνε την ανάπτυξη και τον υγιή ανταγωνισμό
και δίδουν την ευκαιρία και τις δυνατότητες στους ξένους να μας…δουλεύουν κι’ από πάνω.
Γιατί τι άλλο έκαναν οι ξένοι από το να μας δουλέψουν χοντρά;
Εμείς τι ζητήσαμε; Ζητήσαμε στήριξη για να μη χρεωκοπήσει η χώρα.
Ζητήσαμε να εξασφαλίσουμε όρους δανεισμού, όπως οι άλλες χώρες
Να προστατευθούμε από τους διεθνείς κερδοσκόπους.
Και το ζητήσαμε από τους «συνεταίρους» μας.
Και αυτοί εξάγγειλαν μια συμφωνία (στις Βρυξέλλες) περί «μηχανισμού οικονομικής βοήθειας της Ελλάδας».
Και τι έλεγε η συμφωνία;
Πρώτον, έλεγε ότι η Ελλάδα μπορεί να προσφύγει, μ ό ν ο ν εάν δεν μπορέσει να βρει ε π α ρ κ ή κεφάλαια από τις αγορές.
Δηλαδή εάν προσπαθήσει να δανεισθεί και δεν βρει δανεικά.
Αλλά τότε η Ελλάδα θα έχει φθάσει στο σημείο της τ υ π ι κ ή ς χρεωκοπίας.
Η Ελλάδα όμως δεν ζήτησε «στήριξη» και «σωτηρία» αφού χρεωκοπήσει, αλλά πριν χρεωκοπήσει.
Δεύτερον, έλεγε και λέγει η συμφωνία ότι η βοήθεια θα δοθεί στην Ελλάδα μόνον κατόπιν ο μ ο φ ω ν ί α ς των χωρών της Ευρωζώνης και υπό όρους.
Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν θέλει μία χώρα (π.χ. η Γερμανία ή η Ολλανδία), βοήθεια δ ε ν θα δοθεί,
ή στην «καλύτερη» περίπτωση κάποια χώρα θα προτείνει Δρακόντειους όρους και μόνον υπό αυτούς τους όρους θα δοθεί η βοήθεια.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι που δεν αντέχει η οικονομία και η κοινωνία μας.
Και ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία έχει ήδη διακηρύξει ότι οι Έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν, με ακόμη πιο σκληρά μέτρα από αυτά που λαμβάνουν.
Τρίτον, έτσι κι αλλιώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι μέρος της συμφωνίας.
Αλλά το ΔΝΤ θα παίξει κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο.
Διότι ενώ όλοι οι άλλοι θα ψάχνουν να βρουν την απαραίτητη «ομοφωνία»
το ΔΝΤ θα προσέλθει αμέσως να μας δανείσει θέτοντας τους δικούς του σκληρούς όρους.
Αλλά αυτή ακριβώς η «συμφωνία» των συνεταίρων μας για τη σωτηρία της οικονομίας μας, είναι αυτή που ενθαρρύνει τους κερδοσκόπους να μας σπρώξουν στη χρεωκοπία.
Μέσα σ’ ένα κράτος εξαχρειωμένο, που ο ένας κλέβει τον άλλον, που ο ένας ρουφιανεύει τον άλλον, είναι θέμα τύχης που επιζούμε.
Μας φέρνει τους στίχους του Γ. Σουρή (1853-1919) πριν 100 χρόνια.
«Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς
νάχει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μηνύματα;
Νάχει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι’ ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;»
Δυστυχώς η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί από την κοινωνία μας.
Παντού και σε όλα τα επίπεδα, τα τελευταία πολλά χρόνια έως εσχάτως όλοι ομιλούν για «μίζες»,
με πρωταγωνιστές Siemens, Νταίμπλερ, υποβρύχια (ελπίζω να μην γέρνουν από τις μίζες) και πλήθος άλλων καθημερινών ερεθισμάτων.
Γυρίσαμε πίσω 120 χρόνια στην εποχή του Ροΐδη, ο οποίος συνήθιζε να λέγει ότι δεν συνηθίζει να συναγελάζεται με πολιτικούς «και άλλα κακοποιά υποκείμενα».
Δεν λειτουργεί το Κράτος. Έχει παρεξηγηθεί από τους πολίτες, ενώ οι πολιτικοί και οι εκάστοτε κυβερνητικοί ανέχονται εξευτελιστικές καταστάσεις.
Πρόσφατο παράδειγμα, η διεξαγωγή διεθνών διαγωνισμών κατασκευής υπογείων χώρων στάθμευσης προϋπολογισμού 55 εκατ. ΕΥΡΩ,
Εματαιώθησαν διότι είχαν αντίρρηση 50 πολίτες γνωστής αναρχοαυτόνομης ιδεολογίας,
ενώ η Αστυνομία και ο αρμόδιος Εισαγγελέας, περιορίζονταν να τους κοιτούν και να συνδιαλέγονται μαζί τους
και να μην προστατεύουν τη νομιμότητα για την οποίαν και μόνον υπάρχουν.
Και πλήθος άλλων, παρομοίων περιπτώσεων, έχουν δημιουργήσεις την εντύπωση στο Λαό, ότι κανένας δεν σέβεται κανέναν.
Εδώ δεν έχει αποδοχή ούτε ο φιλοσοφημένος Καβαφικός λόγος:
«Κι’ αν δεν μπορείς να
κάμνεις τη ζωή σου
όπως θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις…»
Και μέσα σ’ αυτή την απαντοχή, στην ανάδυση της καθημερινής δυστυχίας, στις δοκιμασίες του απλού πολίτη, στη ζοφερή προοπτική του μέλλοντός μας και στα αδιέξοδα των αισθητικών και βιοτικών επιλογών μας,
ακούμε τη χαρακτηριστική κραυγή του Ελληναρά, μείγμα χιούμορ, περιφρόνησης και αυτοσαρκασμού:
«Κουφάλα νεκροθάφτη, δεν θα πεθάνουμε ποτέ».
Η κραυγή της πίστης στην επιβίωση, στο θρίαμβο της ζωής, στην ανάσταση του Τόπου μας.
Αυτός δεν καταλαβαίνει από αθλιότητες, αντιξοότητες, τρικλοποδιές, εμπόδια και σκοπιμότητες.
Και ευτυχώς υπάρχουν παρήγορα στοιχεία ακόμη στην κοινωνία.
Προχθές δήλωσε γνωστός τηλεπαρουσιαστής του MEGA, ο κ. Δημ. Καμπουράκης,
ότι η ανωνυμία των blogs είναι «κατάσταση θλιβερή. Πρόκειται για κατάντια. Κάτι πρέπει να γίνει».
Έπειτα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα ίδια
Καλά είναι τα γενικότερα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά μας,
αλλά το σπίτι μας θέλει φως. Περισσότερο φως, όπως θα έλεγε και ο Γκαίτε.
Αλλά φαίνεται ότι στις τοπικές κοινωνίες δεν επιζητείται το φως.
Επιχειρείται συσκότιση.
Πρόκειται για τους υποψηφίους Δημάρχους.
Άλλοι θέλουν, αλλά κρύπτονται δια να εμφανισθούν στο καταλληλότερο timing.
Άλλοι το λέγουν εμμέσως, αλλά αναζητούν κομματικά στηρίγματα και ειδικότερα οι κυβερνητικοί.
Είναι κρίμα, τώρα που οι κοινωνίες έχουν ανοίξει, έχουν ρίξει τείχη, έχουν σπάσει ταμπού,
1αυτοί εξακολουθούν να ζουν στον κόσμο τους, τον κομματικό.
Κάποιοι άλλοι έχουν εφεύρει Blogs, όπου πίσω από την ανωνυμία τους, προωθούν (έτσι νομίζουν) τις πολιτικές τους θέσεις.
Αλήθεια οι άνθρωποι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν χάσει από χέρι,
όταν δεν έχουν το θάρρος να βγουν ευθέως στο Λαό και να προβάλουν τη φιλοδοξία τους.
Πολύ περισσότερο όταν συκοφαντούν ή διαβάλουν τρίτους συμπολίτες τους.
Αλλά το σκότος επιτείνεται από τις βέβαιες θέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων, ότι δεν θα υποστηρίξουν ή θα χρίσουν υποψηφίους Δημάρχους, εκτός από τις πολύ μεγάλες πόλεις.
Έτσι οι υπόγειες δημαρχιακές διαδρομές συνεχίζονται με μεγάλη αβεβαιότητα, αλλά και μεγάλο κόστος, υλικό και ηθικό.
Σ’ έναν εξαντλητικό αγώνα παρασκηνίου έχουν αποδοθεί οι δημοτικοί σύμβουλοι της μείζονος αντιπολίτευσης κ.κ. Παν. Χριστιάς, Γ. Βλαχογιάννης και Κων. Καλλίρης.
Η επικεφαλής κα Καφατσάκη γνωρίζει καλά ότι δεν έχει τύχη στο νέο Πασοκικό σχήμα και γι’ αυτό δήλωσε ότι θα κατέβει ως υποψηφία, ανεξάρτητα από το εάν θα υποστηριχθεί από το ΠΑΣΟΚ. Της αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και κάνει επαφές με τους πρώην συντρόφους της της άκρας αριστεράς, αλλά όχι του ΚΚΕ.
Ο κ. Κωστόπουλος είναι ο απαραίτητος συνομιλητής της, αλλά οι σύντροφοί του δεν αποδέχονται το απωλολός πρόβατο.
Είναι καταδικασμένη στη συνείδησή τους.
Άλλοι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης, με σαφείς φιλοδοξίες και αυτοί, επιχειρούν να «κατεβάσουν» ως κοινό υποψήφιο τον κ. Αντώνη Πέττα.
Ο κ. Πέττας δεν έχει ακόμη αποφασίσει τι θα κάνει. Ξέρει ότι δεν είναι συμπαθής σε μεγάλο μέρος του κομματικού ΠΑΣΟΚ.
Πάντως ότι και αν λένε, ότι προβλέψεις και αν κάνουν, ένα όνομα θα παίξει στο ΠΑΣΟΚ.
Σημειώστε το: Γιάννης Ζωϊόπουλος.
Στο στρατόπεδο της συμπολίτευσης δεν υπάρχουν αμφισβητήσεις. Ο Δήμαρχος δεν αμφισβητείται.
Περισσότερα στο επόμενο φύλλο μας.
ΑΝΤΑΙΟΣ
