Είδατε σύντροφοι για να ‘χουμε ρίζες Αμερικάνικες, γνωρίζουμε από καουμπόικα πιστόλια. Στο τραπέζι του Δ.Ν.Τ. που είχε για γεύμα όρους και απαιτήσεις, εμείς βάλαμε ένα πιστόλι. Έπρεπε κάτι να δώσουμε κι εμείς, και βάλαμε το όπλο μήπως και φοβηθούν. Αυτοί όμως οι γκάνγκστερ το άδειασαν και μας το επέστρεψαν για να... παίζουμε.
Τώρα εμείς οι πονηροί άδειο όπως είναι το κραδαίνουμε και απειλούμε τον κόσμο, που αυτός ο αφελής δεν γνωρίζει ότι είναι άδειο. Θα φοβηθούμε ένα άδειο όπλο; Όχι βέβαια. Αλλά ξέρουμε αν το γέμισαν και μας σκοτώσουν; Και τι μας νοιάζει! Ας σκοτώσουν εμάς που περισσεύουμε, για να ζήσουν αυτοί καλύτερα.
Για να ασχοληθεί κανείς με τα σκύβαλα πρέπει να έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του. Είναι φτώχεια, αρρώστια δηλαδή ανακατεμένη με την ηδονή της ποικιλόμορφης στέρησης (ερωτικής, βιοτικής, πνευματικής, κοινωνικής, πολιτικής, ηθικής κ.λ.π.). Ο Μάικλ Τόντ, ένας από τους πολλούς συζύγους της Λίζ Τέιλορ είχε πει ότι «η φτώχεια είναι πνευματική ασθένεια, ενώ η έλλειψη χρήματος είναι παροδική». Εμείς λοιπόν είμαστε απένταροι, όχι σε σημείο να ψωμολυσσάμε, μα ποτέ φτωχοί. Τι εννοεί ο ποιητής; Ε! κάποιο ξέρουν να αποκωδικοποιούν.
Δοκιμάσαμε σαν Λαός, Δικτατορίες, δοκιμάσαμε Δημοκρατίες, δοκιμάσαμε Σοσιαλισμό. Ε! ας δοκιμάσουμε και τον Νεοφιλελεύθερο Σοσιαλισμό, με κύριο πιάτο ό,τι διαιρείται στα δύο, ό,τι αφαιρείται, συμπεριλαμβανομένης και της ζωής και ό,τι πολλαπλασιάζεται (φόροι, ακρίβεια, ανεργία). Το Δ.Ν.Τ. είναι τα κουφέτα στα κόλλυβα. Θα ‘ναι ένα ωραίο μνημόσυνο.
Αλλά τι μας ενδιαφέρουν αυτά; Εμείς έχουμε ένα Κυβερνήτη υπερκινητικό, διπλωμάτη, γλωσσομαθή, άριστο γνώστη της Ελληνικής πραγματικότητας και γλώσσας, που πρέπει να ξέρει και καλή πόκα. Μόνο που δεν του βγήκε η μπλόφα που πήγε να κάνει στους Ευρωπαίους. Δεν πήγαν πάσο, είδαν τα χαρτιά του και κάηκε. Όσο κι αν προσπάθησαν οι επαγγελματίες της προπαγάνδας και είναι πολλοί, δεν πέτυχαν να μας πείσουν ότι έπαιξε σωστά. Η προσπάθεια καλή. Το αποτέλεσμα; Μας είπαν. Απειλείτε με το Δ.Ν.Τ.; Πάρτε το.
Και δεν άργησαν ούτε στιγμή. Ρε παιδιά πλάκα κάναμε! Εσείς οι φίλοι μας και σύντροφοί μας θέλουμε να μας βοηθήσετε. Εμείς δεν το είδαμε, έτσι μας είπαν. Ρε μετανιώσαμε που το ζητήσαμε. Ας προσέχατε. Ο γέροντας απελπισμένος από την αδυναμία του να σηκώσει το φορτωμένο γάιδαρο από την λάσπη κάλεσε τον Χάρο να τον πάρει. Όταν ο Χάρος ήρθε και τον ρώτησε τι θέλει μετανιωμένος ο γέροντας απάντησε «ίνα το φορτίο άρεις».
Ο Χάρος μπορεί να πείστηκε και να τον βοήθησε. Δεν ξέρουμε, μπορεί να τον λυπήθηκε. Αυτοί οι Ευρωπαίοι τίποτα. Πιο σκληροί κι από τον Χάρο. Και καλά οι Γερμανοί. Τους γνωρίσαμε στην κατοχή... Αν ο Χάρος είχε όψη ίδιος Γερμανός θα ήταν. Οι άλλοι όμως; Βέβαια κάποιοι συμπάθεια εξέφρασαν, αλλά μέχρι εκεί. Ήταν βλέπεις και η μπλόφα. Σου λέει γιατί θέλεις να μας κοροïδέψεις. Δεν έφταναν τα ψεύτικα στοιχεία που επί 10ετίες μας στέλνατε;
Τώρα για λέμε και του στραβού το δίκιο, η κατάσταση είναι άσχημη, τα πράγματα δύσκολα, η μόνη υπερδύναμη παίζει τα παιχνίδια της, η Ευρώπη είναι άφωνη κι αδύναμη, η προσπάθεια άρα είναι σπουδαία μεν, αλλά μακρόσυρτη κι ερασιτεχνική, Ο Ελληνικός Λαός είναι απείθαρχος και κακομαθημένος και οι Συνδικαλιστές μαζί με την αριστερά ζουν στον κόσμο τους.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια πόσο βαριές είναι οι κατάρες που κουβαλάει το Δ.Ν.Τ. Δεν τις ζήσαμε ακόμη. Απ’ όσα ακούμε από τους τρομολάγνους των Μ.Μ.Ε. πιάνεται η ψυχή μας. Το επιχείρημα που προτάσσεται από την Κυβέρνηση στους αντίθετους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, ακούγεται λογικό, αφού δεν την λένε. Εμείς θέλουμε να κινούμεθα στα πλαίσια της λογικής. Ρωτάμε όμως πως φτάσαμε στα άκρα; Ο πολιτικός δεν έρχεται στην εξουσία μόνο για να κάνει διαχείριση. Πρέπει να έχει όραμα και κυρίως πρόβλεψη. Πριν πιεστικά λοιπόν ζητήσεις την εξουσία και την πάρεις με εξαγγελίες παροχών, γνωρίζοντας κατά γράμμα και λεπτομερώς την πραγματικότητα, έπρεπε να έχεις κάνει τον προγραμματισμό σου και να έχεις έτοιμες εναλλακτικές λύσεις.
Τι είδαμε στο διάστημα των επτά μηνών διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Παλινωδίες, αναποφασιστικότητα, πειραματισμούς, βερμπαλιστική διάθεση για κατασυκοφάντηση των προηγούμενων, λες κι αυτό ενδιέφερε τον κόσμο. Αποτέλεσμα ήταν να απαξιωθεί η πολιτική και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Βγάλαμε και στην πιάτσα εμφαντικές εκφράσεις όπως «Ο Καραμανλής δραπέτευσε» για να δείξουμε λεονταρισμό και να χαϊδέψουμε τ’ αφτιά των παλαμοκρούστηδων και γίναμε σαν άλλοτε, μια ωραία συντροφιά. Τώρα όμως που οι μπροστάρηδες «οπλαρχηγοί» είδαν ότι θίγονται τα κεκτημένα τους, άρχισαν να σαλεύουν. Και είναι μόνο η αρχή.
Ο Καραμανλής αηδιασμένος από την ανικανότητα και υστεροβουλία των συνεργατών του, έδωσε μόνος του τον πολιτικό του αγώνα, εσείς τον οδηγήσατε πιεστικά στην πτώση, δυόμισι χρόνια πριν λήξει η θητεία του, δέχτηκε την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού και αποχώρησε αξιοπρεπώς. Να τον κατηγορείτε ότι έδωσε περισσότερη εμπιστοσύνη από όσο, όπως αποδείχτηκε, άξιζε το περιβάλλον και οι συνεργάτες του, δικαίως. Να τον κατηγορείτε ότι δεν τόλμησε να πάρει τα αναγκαία μέτρα όταν έπρεπε ναι. Παράλληλα όμως έπρεπε να μέμφεστε και την δική σας απόλυτα αρνητική συμπεριφορά, που ζητούσατε εκλογές από την δεύτερη μέρα της επανεκλογής του το 2007. Τότε ξηλώνατε πεζοδρόμια, και είχατε προδιαγράψει την πτώση του κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Πολλά είπαμε, χωρίς να έχουμε την απαιτούμενη εξειδίκευση, κινούμενοι στα πλαίσια της λογικής και μιας εμφανούς πραγματικότητας, που μας λέει ότι η Κυβερνητική προσπάθεια δίνει βαρύτητα στην εικόνα της και όχι στην ουσία. Τώρα στη τοπική κοινωνία μας και μετά την ψήφιση του «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ». Η μόνη δημοτική παράταξη που δείχνει, ανεξάρτητη από κάποιες εσωστρέφειες και θεμιτές φιλοδοξίες αρραγής και ενιαία, είναι η ΔΑΔΑ. Ο Δήμαρχος που ηγείται, έμπειρος και με μια ζωντάνια που θα ζήλευαν ακόμη και τριαντάρηδες, γνωρίζει τις δυσκολίες που κυρίως γεννά η κόπωση του εκλογικού σώματος, ξέρει όμως να παντρεύει καταστάσεις, να συρράπτει αντιθέσεις, να παρασύρει με το έργο του, να δημιουργεί με την αισιοδοξία και την ζωτικότητά του ρεύμα. Αν σε όλα αυτά προστεθούν στους πολιτικούς του αντιπάλους οι αμφισβητήσεις, οι αντιθέσεις, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ετερόκλητες κομματικές αντιλήψεις, η έλλειψη θέσεων και έργου, η έμπρακτα εκφρασμένη πολυφωνία, η προσπάθεια αλληλοεπικάλυψης και η αναμονή έλευσης του από μηχανής Θεού, που θα δώσει λύση, στην όποια λύση, θα καταπιούν σίγουρα τις φωνές τους και δουλικά θα υποταχτούν, ο ΚΑΖΑΚΟΣ θα παίξει μπάλα μόνος του. Σημασία έχει πόσο μετράει η προσωπικότητα του καθενός και πόσο ανεξάρτητος είναι. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Η πολιτική δεν ταιριάζει σε κιοτήδες.
