Δεν εισερχόμαστε στην ουσία του Νομοσχεδίου που προτίθεται να φέρει η Κυβέρνηση για την νομιμοποίηση και απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς, που διαμένουν μονίμως και γεννήθηκαν στη χώρα μας.
Είναι γεγονός ότι τα παιδιά μεταναστών νομίμων ή μη που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, σωστό είναι να αποκτήσουν Πατρίδα, μια Πατρίδα που όμως να την πιστεύουν σαν τέτοια.
Δεν έχουμε φοβικά σύνδρομα ή ρατσιστικές διαθέσεις. Μακράν ημών τέτοιες προθέσεις και χαρακτηρισμοί.
Οι επιφυλάξεις μας βρίσκονται στην αγαθή πρόθεση ή την ωφέλεια της Κυβέρνησης.
Στην πρώτη περίπτωση και εφ’ όσον τηρηθούν αυστηρότατα οι προϋποθέσεις, που και άλλα Κράτη πήραν, εφόσον διαπιστωθεί η πίστη στα Εθνικά μας ιδεώδη και στις ιστορικές μας καταβολές και εφόσον οι οικογενειακοί δεσμοί δεν λειτουργούν διχαστικά αλλά συμπλέουν αληθινά με την Ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πώς οι γονιός, που οπωσδήποτε έχει μεταφέρει στον απόγονο ήθη, έθιμα και αγάπη προς την πατρώα του γη, τον έχει πείσει ότι αυτός πρέπει να πιστεύει την νέα του πατρίδα, είναι θέμα έρευνας, πριν την απόφαση.
Γιατί είναι εύκολο πράγμα να διδαχτείς Γεωγραφία, Ιστορία, Γλώσσα, δύσκολο όμως να πιστέψεις ολόψυχα στη Χώρα που σου τα δίδαξε.
Οι Έλληνες του εξωτερικού μπορεί να έγιναν Αμερικανοί, Γερμανοί, Αυστραλοί κ.λ.π. πολίτες, ποτέ δεν έπαυσαν να πιστεύουν στην πατρίδα και πάντοτε ήταν και είναι έτοιμοι να προσφέρουν ακόμα και την ζωή τους γι’ αυτή.
Δεν θα γεννηθεί σ’ αυτούς ποτέ το δίλημμα με ποιόν θα ταχθούν σε περίπτωση ανάγκης. Εδώ μιλάμε για αλλόθρησκους, αλλόφυλους, με διαφορετικό πολιτισμό και κουλτούρα, με διαφορετική νοοτροπία και φονταμεταλιστικές οι περισσότεροι διαθέσεις.
Στη δεύτερη περίπτωση αν αυτό έχει σαν ορίζοντα τις Δημοτικές Εκλογές είναι ολέθριο λάθος κι αυτή η κατάρα θα αλλοιώσει τον πληθυσμό μας και μπορεί κάποτε να αποβεί μοιραία.
Οι Έλληνες, Μουσουλμάνοι της Θράκης, ποτέ δεν απέκτησαν Ελληνική συνείδηση και οι περισσότεροι διαλαλούν ότι είναι Τούρκοι.
Ας προσέξει λοιπόν η Κυβέρνηση κι ας θυσιάσει την κομματική ωφέλεια μπροστά στην Εθνική.
